Op gedempte toon bespreken de boten de toestand.
Wat er aan de hand is. En waarom zij hier niet in gekend zijn.
De riemen doen het enige waar ze goed in zijn: kakelen en onzin kletsen. “Misschien ligt er sneeuw, twee meter hoog of zo.” “Ja, of uhh het water is verdampt.” “Joh! Denk je?” “Ja, kan toch.” “En de vissen dan.” “Die liggen in de modder te flapperen.” “Jeeeemig.”
Uren houden de riemen dat vol. Mekaar de wildste verhalen doen over de oorzaak van de vreemde stilte. Totdat een van de boten vraagt of ze misschien hun kwek een tijdje kunnen houden.
De bokken zeuren over de metalen houders die pijnlijk in hun lijf drukken. “Ik ben helemaal ingedeukt.” “Ooh, ik ook. Maar ik probeer aan iets anders te denken.”
Van de handdoeken wordt al weken niets meer vernomen. “Helemaal verstijfd, geloof ik,” fluistert een emmer. Zelf heeft hij jeuk door kalk-randen.
Achterin voelen de reddingvesten zich leeg. Ze wenen. De sponzen zijn daar eindelijk mee opgehouden.
Alleen de groen-gele kussentjes hebben goeie zin. In hun hoekje klinkt om de haverklap de klaterende lach. Eindelijk geen dikke bipsen meer op hun gezicht. Hoera.